Nosówka to jedna z najbardziej niebezpiecznych chorób zakaźnych, które mogą dotknąć psy. Wywołuje ją wirus z rodziny Morbillivirus, blisko spokrewniony z wirusem odry u ludzi. Choroba najczęściej atakuje młode szczenięta, ale narażone są również dorosłe psy o obniżonej odporności. Nosówka rozprzestrzenia się błyskawicznie – wystarczy kontakt z zakażonym zwierzęciem lub jego wydzielinami. W artykule omówimy najważniejsze objawy nosówki, sposoby leczenia oraz metody zapobiegania tej niebezpiecznej chorobie.
Jak dochodzi do zakażenia nosówką
Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową – pies wdycha wirusa obecnego w ślinie, moczu, kale lub wydzielinie z nosa chorego osobnika. Wystarczy krótkotrwały kontakt w parku, na spacerze czy w schronisku, by wirus dostał się do organizmu psa. Po wniknięciu wirus namnaża się w tkance limfatycznej, a następnie rozprzestrzenia się po całym organizmie, atakując układ oddechowy, pokarmowy, nerwowy i skórę. Okres inkubacji nosówki wynosi zazwyczaj 3–7 dni, a pierwsze objawy mogą być bardzo niespecyficzne.
Pierwsze objawy nosówki u psa
W początkowym stadium nosówka może przypominać zwykłe przeziębienie. Właściciel zauważa u psa apatię, osłabienie, brak apetytu i podwyższoną temperaturę ciała. Z nosa i oczu zaczyna wydobywać się wodnista wydzielina, a oczy mogą być zaczerwienione i opuchnięte. Z czasem objawy się nasilają – pojawia się suchy kaszel, wymioty, biegunka i odwodnienie. Niektóre psy mają też nadwrażliwość na światło i dźwięk. Ważne jest, by już na tym etapie udać się do weterynarza – szybka reakcja może uratować życie psa.
Objawy neurologiczne i skórne
W bardziej zaawansowanym stadium choroby wirus atakuje układ nerwowy. Pojawiają się drgawki, tiki mięśni, niezborność ruchów oraz porażenia kończyn. Mogą też wystąpić zmiany w zachowaniu – pies staje się agresywny, zdezorientowany lub nadmiernie pobudzony. Dodatkowo na opuszkach łap i nosie mogą tworzyć się twarde, zrogowaciałe warstwy skóry – jest to charakterystyczny objaw przewlekłej postaci nosówki. Niestety, wystąpienie objawów neurologicznych często oznacza nieodwracalne uszkodzenia i znacznie pogarsza rokowania.
Diagnostyka nosówki
Aby potwierdzić nosówkę, weterynarz wykonuje badania laboratoryjne – testy PCR lub badanie serologiczne w kierunku przeciwciał. Ważna jest również dokładna analiza objawów klinicznych i historii psa (np. brak szczepień, kontakt z innymi psami). Szybka diagnoza pozwala wdrożyć leczenie objawowe zanim choroba rozwinie się w pełni, co znacznie zwiększa szanse na powrót do zdrowia.
Leczenie nosówki u psa
Nie istnieje lek, który bezpośrednio zwalcza wirusa nosówki. Leczenie polega głównie na łagodzeniu objawów i wspieraniu odporności psa. Stosuje się leki przeciwzapalne, przeciwdrgawkowe, środki przeciwwymiotne oraz kroplówki nawadniające. Niekiedy konieczne są antybiotyki, by zapobiec wtórnym infekcjom bakteryjnym. Pies z nosówką wymaga stałej opieki weterynaryjnej i często hospitalizacji. Leczenie trwa zwykle kilka tygodni, a pełna rekonwalescencja – nawet kilka miesięcy. Niestety, mimo leczenia część psów nie przeżywa choroby lub pozostaje z trwałymi uszkodzeniami neurologicznymi.
Jak zapobiegać nosówce
Najskuteczniejszą metodą ochrony jest szczepienie. Szczenięta szczepi się po raz pierwszy w wieku około 6–8 tygodni, a następnie dawki przypominające podaje się w odpowiednich odstępach zgodnie z kalendarzem szczepień. Dorosłe psy wymagają regularnych szczepień przypominających co 1–3 lata. Równie ważna jest profilaktyka – unikanie kontaktu z nieznanymi psami, szczególnie w miejscach publicznych, dopóki szczeniak nie zostanie w pełni zaszczepiony. W przypadku podejrzenia choroby konieczna jest natychmiastowa izolacja psa, by nie zaraził innych zwierząt.
Rokowania i życie po nosówce
Rokowanie zależy od wieku psa, stanu jego układu odpornościowego oraz szybkości rozpoczęcia leczenia. Młode szczeniaki i psy osłabione chorobami współistniejącymi mają znacznie mniejsze szanse na przeżycie. Psy, które przeżyją, często borykają się z trwałymi następstwami – drgawkami, tikami, niedowładami czy problemami z uzębieniem. Dlatego kluczowe jest niedopuszczenie do zachorowania poprzez regularne szczepienia i czujność właściciela.
